Bir anda durdu hayat.
Hastası olana geçmiş olsuna gidemedik.
Ölüsü olan, boynu bükük kaldı cenazede, ne acısını paylaşabildik ne tabuta omuz verebildik..
Uzaktan bir sela okundu, Fatiha'yı ruhuna gıyabında okuyabildik..
Bir çoğumuzun tek eğlencesiydi düğünler; eş dost akraba, aynı halaya giremedik..
Giyilmeden askıda kaldı gelinlikler, oysa ne heveslerle dikilmiştiler.. "Üzülmeyin evladım, bu da geçer" dedi büyükler; içimizden inanmasak da, dışımızdan "öyle olsun" dedik...
Trafikten, işten, yoğunluk yüzünden "yarın ararım" dediğim insanları belkide hiç göremeyeceğim.
"Hafta sonu yaparım" dediğim bir çok şeyi ne zaman yapabileceğim belli değil.
Ne güzelmiş oysa dost sohbetleri. Ne güzelmiş, oturup bir masada gülebilmek doyasıya.
Hayatı, zamanı, insanlığı paylaşabilmek, yanyana durabilmek, gözgöze bakabilmek.
Her sabah kalkıp işe gidebilmek..
Çoluğu çocuğu okuldan alıp "bugün ne öğrendiniz?" diyebilmek..
Her hangi bir yere, "geçerken" uğrayabilmek..
Maskesiz, eldivensiz, endişesiz sokağa çıkabilmek..
Elbet geçecek..
Elbet dinecek..
O halay çekilecek, o gelinlik elbet giyilecek..
Büyüklerimize ziyarete gittiğimizde, yine o pamuk eller öpülecek.
Yine oturacağız aynı masalara, yine buluşacağız aynı parkta.
Bin nasihat öğretecek bize bu musibet, bedeli ağır da olsa...
Biraz sabır, biraz tedbir, biraz emek, inanç, dua, farkındalık...
Geçecek dostlarım, bu da geçecek.
Beklenen bahar, özlenen o yaz mutlaka gelecek...
Herşeyin kıymeti daha çok bilinecek...
